دونالد ترامپ فاجعه ملی ماست - سهندبلاگ

برت استفنز از ستون نویس های روزنامه نیویورک تایمز که در سال 2013 جایزه پولیتزر را از آن خود کرد، در مطلبی برای این روزنامه نوشته است: اگر چه موضوع پایانی سمینار غم انگیز بود، حداقل از نظر زمان بندی مناسب به نظر می رسید.

ما در میانه یک فاجعه بی سابقه ملی هستیم. این فاجعه بیماری همه گیر کرونا، رکود مالی، پلیس های قاتل، شهرهای غارت شده یا نابرابری های نژادی نیست؛ چرا که همه این موارد سابقه دار هستند. بی سابقه آن است که برای نخستین بار تحت رهبری مردی قرار گرفته ایم که مضمون خطابه دومین افتتاحیه ریاست جمهوری لینکلن را کاملاً اینگونه معکوس می نماید: بدخواهی نسبت به همه، خیرخواهی نسبت به هیچکس! هشت کلمه ای که همه آنچه رئیس جمهور هست، خلاصه می نماید.

انسان از خواندن سخنرانی ها و متون عالی سیاسی چه چیز می آموزد؟ آن لغات به دقت انتخاب شده، بهترین راه برای معنابخشی به کردار گذشته و آینده هستند. دنیا به آنچه ما اینجا می گوییم توجه زیادی ندارد و آن را به سختی به یاد خواهد آورد، تنها بخش اشتباه از نطق گتیسبرگ لینکلن است. نبرد گیتسبرگ نیز کمتر به خاطر اهمیت نظامی آن، بلکه بیشتر به خاطر تغییر اهداف جنگ داخلی از سوی لینکلن در نطق معروف او- که احتمالات آمریکا را بازآفرینی کرد- در حافظه ملی ذخیره شده است.

نوشتار سیاسی نه فقط معنا و هدف، بلکه عزم، امید و دستورالعمل نیز فراهم می نماید.

واسلاو هاول در کتاب قدرت ناتوانان که در یکی از دوره های شوم استبداد کمونیستی نوشته شده، بیان می نماید که چرا سیستم بسیار ضعیف تر و فرد بسیار قوی تر از آنی است که هر یک از طرفین بدانند. وینستون چرچیل در سخنرانی مبارزه در سواحل که بعد از نبرد دانکرک ایراد شد، به بریتانیایی ها از پیروزی در این رستگاری گفت؛ دلیلی دور از دسترس برای تصمیم و خوشبینی.

مارتین لوترکینگ جونیور در کتاب نامه ای از زندان بیرمنگام، شرح داده است که چرا صبر، پاسخی به بی عدالتی نیست. زمانی که شاهد لعن کردن، لگد زدن، خشونت ورزی و حتی کشتن برادران و خواهران سیاه پوست خود از سوی پلیسان پر از نفرت، آن هم با مصونیت از مجازات هستید، آنگاه متوجه خواهید شد که چرا برای ما انتظار سخت است.

در یک کلام، هدف نوشتارها و کلام های سیاسی، ارتقا و رشد است. اما انسان از گفته های ترامپ چه چیزی می آموزد؟

هدف ریاست جمهوری ترامپ، خوار کردن، و نخست از همه نیز خوار کردن استفاده از کلام است. از همین جهت است که ترامپ از استخدام سخنرانی نویسان با صلاحیت سر باز می زند و در تیم ارتباطات او افرادی همچون دن اسکاوینو، استفنی گریشامو سارا سندرزحضور دارند!

به همین دلیل هم هست که توییتر، رسانه ارجح ترامپ برای برقراری ارتباط است. توییتر برای سخنرانی های تحریک آمیز و تحقیرآمیز طراحی شده؛ برای آنکه باعث تکبر هواداران و جوشیدن مخالفان گردد و برای آنکه گفتمان ملی را به کری خواندن های متقابل تقلیل دهد.

این سطح برای ترامپ مناسب است چرا که سطحی است که در آن فزونی دارد! هر کس که توییت های ترامپ را به دقت بخواند، از صندلی بالای او در هنر عوام فریبی شگفت زده می گردد. او مانند سایر سیاست مداران، پایگاهش را رهبری نمی نماید بلکه برای آن دست به شخصیت پردازی می زند. او طوری با هوادارانش صحبت می نماید که گویی خود آن هاست؛ خشم آن ها را می کارد، نفرت آن ها را تصدیق می نماید، رقیبانش را شر جلوه می دهد. ترامپ از خودش تجلیل می نماید تا هوادارانش در سایه این تجلیل، بیاسایند.

هر آنچه این ها برای ترامپ یا هوادارانش به ارمغان آورده، برای ما یک فاجعه است. در زمانی که بیماری کرونا بیش از 100 هزار خانواده آمریکایی را عزادار نموده، رئیس جمهوری داریم که قادر است دلشکستگی یک ملت را ابراز کند. در یکی از لحظات تلخ و اندوهگین تبعیض نژادی از سال 1960 به این سو، ما دارای رئیس جمهوری هستیم که در سرمایه اخلاقی دفتری که رئیس آن است، ورشکسته شده است.

و در لحظه ای که آمریکایی های بسیاری، به ویژه محافظه کاران، از فوران غارت و شورش به دنبال اعتراضات مسالمت آمیز در بهت هستند، ما رئیس جمهوری داریم که می خواهد اسلحه را جایگزین قانون کند. اگر ترامپ حالا با طغیانی از سوی رهبری (فعلی و سابق) نظامی و غیرنظامی کاخ سفید علیه تمایل او به استقرار سرابازان ارتش در شهرهای آمریکا روبرو است، به خاطر این است که کلمات او در نقش فرمانده کل، از ته مانده خلاقیتش جاری می گردد.

من این ها را به عنوان کسی می نویسم که هر مشکل ملی را تقصیر ترامپ نمی اندازد و سعی دارد هر جا که لازم باشد به او اعتبار ببخشد.

مسئولیت ترامپ در قبال پلیس مینیاپولیس چیزی بیشتر از مسئولیت باراک اوباما در قبال پلیس فرگوسن نیست. در این که این بیماری همه گیر از سوی دولت هیلاری کلینتون بهتر مدیریت می شد هم تردید دارم، به ویژه با در نظر دریافت خطاهای فاجعه آمیز قضاوت از سوی افرادی همچون بیل دی بلازیو و اندرو کومو. و مسائل مالی ما عمدتاً نتیجه استراتژی قرنطینه بوده که از سوی منتقدان ترامپ نیز پذیرفته شده است.

اینجا اما نکته این نیست که ترامپ مسئول جراحات ملی است؛ نکته این است که او دلیل وخامت بعضی از این جراحات و بهبود نیافتن آنها حداقل تا زمانی است که بر سر کار باشد. تا زمانی که رئیس جمهوری داریم که- مانند لینکلن در افتتاحیه نخستین دوره ریاست جمهوری خود- می تواند بگوید ما دشمن نیستیم بلکه دوست هستیم و در این قائله مورد باور قرار گیرد، عذاب ملی ما تنها بدتر خواهد شد.،ایسنا