شبنم و الهام؛ خاص ترین و متفاوت ترین مدل های تاریخ

به گزارش سهندبلاگ، خبرنگاران: چند روز پیش بود که خبر مدل شدن چند فرد قربانی اسیدپاشی منتشر شد و واکنش ها هم عموما مثبت بود، حالا روزنامه ایران به سراغ الهام و شبنم رفته، گزارشی خواندنی از وضعیتی غریب و استثنایی.

دختر به قاب دوربین نگاه می نماید، لبخندی بر لب دارد. بعد نگاهی به لباس های صورتی رنگش می اندازد و خودش را در آیینه قدی ورانداز می نماید. دستی به لباس ها و صورتش می کشد و حرف های دختر هندی با صورت سوخته توی گوشش می پیچد: ما قربانی های اسیدپاشی در همه جای جهان می توانیم به جامعه بازگردیم، ما نباید خود را از جامعه پنهان کنیم. الهام این حرف ها را با خودش مرور می نماید، حالا که مقابل دوربین ایستاده و تبلیغ یک لباس را می نماید این حرف ها از ذهنش می گذرد.

دوباره به چهره اش در آیینه نگاهی می اندازد و خیلی چیز ها یادش می آید. اینکه دو سالی هست زندگی اش عوض شده. الهام سلطانی 30 ساله دو سال پیش قربانی اسیدپاشی همسر سابقش شد. حرف های ریشما کورشی را در اخبار دیده و شنیده بود. دختر هندی که در سال 2014 در هفته مد نیویورک شرکت کرد، اما هیچ وقت فکر نمی کرد خودش روزی مدل گردد و این حرف ها را به قربانیان اسیدپاشی در ایران بزند اینکه نباید از چیزی بترسند و باید شجاعانه بایستند و به قاب دوربین لبخند بزنند.

الهام سلطانی اتفاقات مختلفی را در سال های پس از اسیدپاشی اش تجربه نموده. از شرکت در جشنواره ها و گالری های مختلف گرفته تا شرکت در نشست ها و حالا هم مدلینگ: این اتفاق ها در زندگی من کاملاً تازگی دارد. من تا قبل از این حادثه یک آدم عادی بودم. صبح ها به محل کارم می رفتم و بعدازظهر به خانه می آمدم و همراه فرزندم وقت می گذراندم یعنی زندگی ام کاملاً عادی بود. اما بعد از این اتفاق زندگی ام کاملاً عوض شد و برخلاف آن چیزی که خیلی ها تصورش را می نمایند که اسیدپاشی موجب می گردد آدم به انزوا برود و همه زندگی اش را از دست بدهد من کاملاً خلاف این جریان پیش رفتم. اجازه ندادم اسیدپاش به هدفش برسد. هدف اصلی یک اسیدپاش این است که تو را از زندگی عادی و حضور در اجتماع و موفقیت دور کند و باعث گردد که خودت را از دست بدهی، اما من این اجازه را به اسید پاشم ندادم.

الهام هیچ وقت نمی تواند یک سال نخست بعد از اسیدپاشی اش را فراموش کند. بدترین زمان برای کسی که دچار این حادثه می گردد. روز هایی که بیمارستان خانه اصلی قربانی اسیدپاشی است و آن ها مجبورند عمل های مختلفی انجام دهند و مسائل روحی و جسمی حتی لحظه ای دست از سرشان برنمی دارد. بعضی ممکن است بینایی شان را از دست بدهند و آسیب های متعدد ممکن است غیر قابل بازگشت باشد.

الهام می گوید: یکی از دوستان قربانی را می شناسم که حاضر نیست تصویر کارت ملی اش را عوض کند و حساب بانکی اش را بست، چون حاضر نشد عکس جدیدی از چهره سوخته اش بگیرد. اگر ما به عنوان مدل در برابر چشم عموم قرار بگیریم و همه تصویر ما را ببینند با صورتی که نصفش باقی مانده و نیمی از آن بر اثر خشونت از بین رفته به همه گفته ایم که اجازه نداده ایم توانایی های ما از بین برود. من تا قبل از این اتفاق صورت زیبایی داشتم، اما دلیلی ندارد الان چهره ام را بپوشانم و باور دارم وجود زیبا بالاتر از صورت زیبا است. ما هر چقدر بخواهیم خودمان را مخفی کنیم این جریان ناشناخته تر و مخفی تر می گردد و مخفی کردن چنین خشونتی کم از خود خشونت ندارد. کسی که باید پنهان گردد قربانی اسیدپاشی نیست آن که باید از جامعه طرد گردد، قربانی اسیدپاشی نیست بلکه اسیدپاش است.

لباس های مختلف را می پوشند و مقابل دوربین عکاسی حاضر می شوند تا لباس ها را این بار تماشاگران بر تن آن ها ببینند و بپسندند. معصومه عطایی لباس عروسی برتن نموده. لباسی سفید رنگ با گلدوزی های رنگارنگ بر رویش. کلاه زیبایی هم بر سر گذاشته. او سال ها پیش قربانی اسیدپاشی پدرشوهرش شد.

قبلاً بار ها خبر های این اتفاق یعنی مدل شدن قربانیان اسیدپاشی را در کشور های دیگر خوانده بودم. اما در ایران این اتفاق نیفتاده بود. یک روز ما در انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی بودیم که صاحب یک برند و طراح لباس است دراین باره یعنی مدل شدن با ما صحبت کرد. ایده این خانم برای من خوشایند بود و من به عنوان اولین زن قربانی اسیدپاشی که نابینا هم هست، کار با او را آغاز کردم. شش، هفت ماه طول کشید.

در افکار عمومی انگار جا افتاده که یک مدل یا بازیگر که قرار است دیده گردد حتماً باید چهره زیبا، خاص و جذابی داشته باشد، اما این کار ارائه جدیدی از مفهوم زیبایی است. برای من این کار واقعاً جذاب بود اینکه زیبایی می تواند تعریف های دیگری هم داشته باشد. من این طوری می توانم خودم را دوست داشته باشم. لباس هایی که پوشیدم بیشتر طراحی سنتی داشتند و لمس شان برایم جذاب بود. از بین لباس هایی که پوشیدم لباس عروسی برایم خیلی حس خوشایندی داشت و از همه عکس ها بیشتر دوستش داشتم.

شبنم و الهام عکس های مشترکی با هم دارند. شبنم عطاپور سال 93 قربانی اسیدپاشی توسط همسر سابقش شد که اعتیاد داشت. همان سال ها که اسیدپاشی های زنجیره ای در اصفهان رخ داد. این اتفاق علیرغم همه تلخی هایش موجب شد من به چیز های جدیدی در زندگی ام فکر کنم. این حادثه می تواند برای هر کسی بیفتد. کسی ممکن است تصادف کند یا هر اتفاق تلخ دیگری می تواند زیبایی صورت را از او بگیرد. سال اول بیرون آمدن از خانه برایم سخت بود، اما از سال دوم بیرون آمدم، سر کار رفتم و به جامعه برگشتم.

شبنم این روز ها کوهنوردی حرفه ای می نماید و طراح کیک های تزئینی است و خودش را همین جوری که هست پذیرفته: من قوی ام و قوی خواهم ماند. اسیدپاشی نمی تواند من را از پا در بیاورد. مدل شدن هم خیلی مرا خرسند کرد اینکه نقشی در جامعه دارم و می توانم برای کسانی که این اتفاق برایشان افتاده حس خوبی درست کنم و اعتماد به نفس را دوباره به آن ها برگردانم. آن ها بدانند که این همه جراحی پلاستیک لازم نیست و ما با همین چهره ها هم می توانیم در جامعه حاضر شویم. ما همه باید قوی باشیم تا به همه ثابت کنیم که کسی نمی تواند با خشونت ما را از جامعه دور کند.

نیوشا عدالت، طراح لباس که با شبنم و الهام کار نموده می گوید: ایده این کار از زمانی به ذهنم رسید که برند های معروف جهان را می دیدم و متوجه شدم این طور نیست که این روز ها مدل ها همه آدم های خاصی باشند. خیلی از مدل ها از آدم های عادی جامعه هستند و چهره عادی دارند. یعنی مدلینگ مفهوم قدیمی اش را از دست داده. من تصمیم گرفتم به جای استفاده از مدل هایی با کلی آرایش و عمل های زیبایی از آدم هایی استفاده کنم که به خاطر موقعیت شان خیلی اذیت می شوند.

من به قربانیان اسیدپاشی فکر کردم و با انجمن شان تماس گرفتم و توانستم با بچه ها کار کنم. دوستان در انجمن خیلی از این پیشنهاد استقبال کردند. من مزون خیلی بزرگی ندارم، اما واقعاً دوست داشتم با بچه ها کار کنم. این بچه ها دائم زیر ذره بین جامعه هستند. مردم در کوچه و خیابان دائم نگاهشان می نمایند. مدام درباره حادثه از آن ها سؤال می پرسند، فکر کردم با این کار تا حد زیادی چهره شان برایشان عادی می گردد و حس توانمندی دوباره پیدا می نمایند.

دختر ها دوباره به قاب دوربین لبخند می زنند. این بار از ته دل می خندند و حالا که دوباره به جامعه برگشته اند به همه می گویند دلیلی برای پنهان شدن ندارند؛ در هر جای جهان هر کس تحت خشونت قرار گرفته می تواند دوباره جهانیی نو بسازد. شاید جهانیی عاری از خشونت.

منبع: روزنامه ایران