محافظه کاری سینمای ایران ، کمدی را جدی نگرفتیم

به گزارش سهندبلاگ، ابوالحسن داودی با تاکید براینکه ژانر کمدی در سینمای ایران هیچ گاه جدی گرفته نشده است، گفت: برای ساخت یک فیلم پرمخاطب با کیفیت استاندارد باید از سد سانسورهای متعدد رد شد و برای اینکه فیلمی ساخته گردد که هم رنگ و بوی سفارشی نداشته باشد و علاوه بر استقبال مخاطب، سلیقه فرهنگی مردم را ارتقا دهد به یک استراتژی بلند مدت احتیاج است.

محافظه کاری سینمای ایران ، کمدی را جدی نگرفتیم

این کارگردان سینما که فیلم های کمدی و اجتماعی متعددی ساخته و از نان، عشق و موتور 1000 او به عنوان یکی از کمدی های موفق سینما یاد می گردد و این روزها هم کمدی هزار پا را به عنوان یکی از پرفروش ترین فیلم های سینما روی پرده دارد در گفت وگویی با خبرنگاران درباره وضعیت اکران فیلم های اجتماعی در میان تعداد زیاد فیلم های کمدی و اینکه تمایل بسیاری از کارگردان ها به ساخت آثار کمدی بیشتر است، بیان نمود: این مسئله، مشکل امروز و دیروز نیست بلکه مسئله ای اساسی است که شاید ناشی از یک نقطه ضعف بزرگ در سینمای ماست؛ آن هم اینکه متاسفانه سینمای ما بیشتر از آنکه شبیه یک صنعت باشد ، غالباً پروسه ای تک محصولی با اهداف به شدت کوتاه مدت است و به لحاظ استراتژی اقتصادی نیز، ترسیده و شدیداً محافظه کار است. بنابراین نباید انتظار داشت که موفقیتِ -گاه حتی تصادفی- یک فیلم به کلی مسیر این سینما را دچار اعوجاج نکند، چرا که مدیریت دولتی و سیاسی سینما هم متاسفانه توان محاسبه و درک و برنامه ریزی مدوّن و درازمدتی را خارج از چهارچوب های سیاسی یا دولتی اش ندارد.

او ادامه داد: اشکال سینمای ما این است که به دلیل همین تک محصولی بودن و صنعتی نبودن، فقط دولت برای آن تصمیم می گیرد، آن هم تصمیمات الکن و غالبا بر مبنای آزمون و خطا و صنف هم به دلیل ساختار غیراصولی و فرسوده یا نمی تواند تأثیری در این سیکل معیوب داشته باشد یا اگر هم تصمیمی بگیرد عملاً در فراوری، نافذ نیست چون بیش از 90 درصد تهیه نمایندگان ما کسانی هستند که به زحمت فیلمی را فراوری می نمایند و اگر شانس یارشان باشد و بتوانند فیلم خود را به مخاطب محدودش عرضه نمایند قادر خواهند بود برای ساخت فیلم بعدی اقدام نمایند. به بیان دیگر برای جذب مخاطب واقعی این سینما هیچ استراتژی و برنامه ریزی مدونی وجود ندارد.

کارگردان جیب برها به بهشت نمی روند گفت: براین اساس وقتی یک فیلم در هر ژانری موفق می گردد، اقبال بدون برنامه به آن هم زیاد می گردد. همچنان که در خیلی از دوره ها دیده ایم فیلم های اجتماعی یا ملودرام های موفق نیز چنین وضعیتی داشتند و یک باره ژانرهای مختلف به دنبال موفقیت یک یا دو فیلم رشد کردند و آنقدر پیش پا افتاده تکرار شدند که دوباره به کما رفتند.

داودی افزود: برای ساخت فیلم پرمخاطب خوب، حال چه کمدی باشد و چه اجتماعی یا ژانرهای دیگر، عامل اصلی موفقیت نزدیکی به ذهنیت واقعی مردمی است که طالب اینگونه فیلم ها هستند و اتفاقا برای این موضوعات فیلمساز باید زحمت و سختی بیشتری را بکشد تا به نتیجه برسد. برای ساخت یک فیلم خوب باید از سدهای سانسوری متعددی رد شوید تا آن را تبدیل به فیلمی کنید که مخاطب احساس کند فیلمی که انتخاب نموده، به احتیاجهایش پاسخ می دهد.

کارگردان فیلم های زادبوم و تقاطع در پاسخ به اینکه آیا همین دلایل باعث شد خودش سراغ ساخت کمدی رود؟ گفت: دلیل اینکه پس از گذشت 18 سال از ساخت فیلم کمدی نان، عشق و موتور 1000 سراغ ساخت فیلمی مثل هزارپا رفتم یکی این بود که احساس می کردم الان احتیاج داریم کمدی خوب و استاندارد بسازیم؛ استاندارد در حد بضاعت اقتصادی و محدودیت های کنونی سینما و دیگر درک جامعه شناسانه از احتیاج جامعه. یک جامعه بی امید بیش از هر چیز دیگر به دنبال سرگرمی است و اگر استانداردهای ژانر کمدی جدی گرفته نگردد، سینما عاملی برای به هرز بردن سلیقه عمومی جامعه خواهد شد.

او افزود: من به عنوان کسی که سابقه کاری ام بیشتر با سینمای کمدی بوده باید بگویم، سینمای کمدی با وجود پتانسیل بالایی که در جذب مخاطب دارد، هیچ گاه از جانب مسئولان سیاست گذار خیلی جدی گرفته نشده؛ آن هم ژانری که کار در آن نسبت به دیگر ژانرهای سینما سخت تر است.

وی بیان نمود: بنابراین در چنین شرایطی هجده سال قبل، باوجود موفقیت فراوان نان و عشق... ترجیح دادم از سینمای کمدی فاصله بگیرم، به علایق خودم در سینمای اجتماعی بپردازم و هجده سال بعد وقتی تصمیم گرفتم هزار پا را بسازم باز براساس تجربه شخصی و درک خودم بود، چراکه احساس کردم تماشاگر ما در این مقطع احتیاجمند فیلمی سرگرم نماینده است و فضای سخت و عبوس و خشن جامعه طاقت دیدن تلخی های جامعه را از تماشاگر گرفته است. بنابراین سعی می کنم علاقه هایم را در هر دوره براساس ضرورت های جامعه تنظیم کنم، ضمن اینکه اهل تکرار هم نیستم حتی اگر پای موفقیت مالی هم در این میان مطرح باشد.

داودی در پاسخ به اینکه این ارزش گذاری را چطور تعریف می نماید چرا که به فیلم هزارپا انتقاداتی وارد شده و از آن طرف نان، عشق و موتور 1000 به عنوان یک کمدی خوب مطرح می گردد؟ اظهار کرد: به نظرم در سینمای ما از آنجا که خیلی مباحث فنی نیستند و گاهی مسائل شخصی، بجز نقد و تحلیل در پشت آن ها وجود دارد، خیلی نمی گردد همه عکس العمل ها را قضاوت کرد به همین دلیل موافق نیستم که بگوییم یک فیلم مطلقاً بد است یا خوب. فیلم زمانی که ساخته می گردد و به تماشاگر می رسد به او تعلق دارد و تماشاگر است که حق دارد از فیلم خوشش بیاید یا آن را نپسندد، قطعاً نظرم به منتقدین حرفه ای نیست چرا که حتی نظر مخالف آن ها هم وقتی مبتنی بر قضاوت حرفه ای است، برایم بسیار محترم است، اما کسانی که خود را تافته جدا بافته می دانند و عادت نموده اند راجع به هر چیزی افاضات نمایند و به خود حق می دهند که متولی عام و خاص جامعه باشند و به نام فرهنگ مردمشان! حکم قطعی صادر نمایند و برچسب بزنند، احتمالاً ظرفیت ذهنی شان قد نمی دهد که بفهمند با این کارشان، نه تنها غرایز و احتیاجهای سرکوب شده و فعلیت نیافته شان را به نمایش عام گذاشته اند، بلکه دانسته یا نادانسته، آب به آسیاب فاشیزم فکری می ریزند. به نظرم این گونه نظرات مغرضانه ارزش بحث و پاسخ ندارند. باید ببینیم فیلم ها به چه منظوری ساخته شدهاند. هزارپا و نان، عشق و موتور 1000 هدف و چشم انداز متفاوت دارند و هر دو در سیر به اهداف شان موفق بودند.

او افزود: منظورم از آنچه در این ژانر به عنوان استاندارد گفتم هم استاندارد فنی قصه گویی و شیوه های درست خنداندن و سرگرم کردن تماشاگر گسترده و با سلایق مختلف است. اگر احتمالاً هزارپا در جاهایی به لحاظ شخصیت پردازی و سیر قصه گویی مسئله ای دارد به این دلیل است که قرار بود این فیلم در دو نسخه ساخته گردد و الان حدود 70 دقیقه از آن حذف شده است، چرا که به دلیل برخی حواشی ترجیح دادم این اشکال به فیلم وارد گردد اما آنچه سر زادبوم آمد سراین فیلم نیاید. بنابراین شاید اگر خودم بخواهم ارزش گذاری بر فیلم داشته باشم باید بگویم به همان اندازه که برایم نان، عشق و موتور 1000 ارزش داشت، هزار پا هم در جای خود ارزش دارد.

کارگردان فیلم های تقاطع و سفر جادویی و من زمین را دوست دارم با اشاره به برخی نقدهایی که در باره فیلم هزار پا خوانده و با وجود منفی بودن آن ها را با نگاهی منصفانه دیده است، گفت: من خیلی با این نظر موافق نیستم که یک فیلمساز باید حتما از یک سیستم فکری یا شیوه بیانی یا یک تکنیک خاص در کارش استفاده کند و بر مبنای آن سنجیده گردد. این تفکر درست نیست و خودم هم تا به حال سعی ننموده ام خودم را در یک قالب و ژانر محدود کنم. گاهی که حس نموده ام در یک ژانر حرفی برای گفتن ندارم، مسیرم را تغییر دادم و می دانم این از نظر بعضی منتقدان پذیرفته شده نیست.

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 21 اسفند 1397 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: sahandblog.ir شناسه مطلب: 46

به "محافظه کاری سینمای ایران ، کمدی را جدی نگرفتیم" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "محافظه کاری سینمای ایران ، کمدی را جدی نگرفتیم"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید