اطلاعات علمی جدید و مفید درباره جراحی لثه و کاشت دندان - سهندبلاگ

نقش لیزر در درمان بیماری های لثه

در بعضی موارد لیزر ها می توانند به تنهایی درمان کننده بیماری ها باشند، اما بخش مهمی از کاربرد لیزر ها در رشته لثه و انساج اطراف دهان، پیشگیری از ادامه بیماری و جلوگیری از تخریب انساج و اعضای مختلف محیط دهان است. این در واقع از رسیدن بیماری به مرحله ای که به ناچار شخص باید تحت عمل جراحی قرار بگیرد، جلوگیری می کند.

از این جهت که اکثر افراد از جراحی های لثه و جراحی های محیط دهان ذهنیت خوبی ندارند و خیلی ها دچار فوبیا در این ارتباط می باشند، بهترین حالت برای اینکه به آن مرحله از درمان های پیچیده نرسند، استفاده از لیزر ها به عنوان پیشگیری ادامه بیماری است.

لیزر ها در فاز های 1 و 2 بیماری لثه که هنوز درگیری های استخوانی و تحلیل های ساختمان های سخت اتفاق نیفتاده اند و استقرار ریشه های دندان ها همچنان قابل قبول است، با ورود به مناطق بیماری زده و حذف مراحل التهابی و اثرات آن روی بافت های مختلف درونی و همچنین حذف کلیه عوامل خارجی که مهم ترین آن ها میکروب های مسئول بیماری هستند، باعث می شوند تا بیماری در مرحله ای که به سمت پیشرفت است و به زودی آسیب های بزرگ و غیرقابل جبران را ایجاد خواهد کرد، در همان استیج و در همان فاز، بیماری متوقف شود.

با توقف بیماری، سیستم دفاعی بدن فرصت پیدا می کند تا آغاز به بازسازی مناطقی بنماید که بیماری در آن وجود داشته است.

حال چگونه لیزر ها از ادامه بیماری جلوگیری می کنند، بستگی به عوامل مختلفی دارد. در درجه اول، تشخیص نوع بیماری است. بعضی بیماری ها از زمینه ژنتیک برخوردارند، به صورت موروثی از نسل به نسل منتقل می گردند و این اشخاص تمایل زیادی به بیماری دارند و با کوچک ترین بی توجهی یا احیاناً روش های ناصحیح کنترل از نظر بهداشتی، امکان بروز بیماری در این افراد بیش از افراد عادی است.

این اشخاص اصولاً بایستی به صورت سالانه چکاپ های منظم داشته باشند تا به محض رؤیت و تشخیص آغاز علایم اولیه بیماری، از روش لیزر پیشگیری استفاده شود تا بیماری در قدم های اول متوقف و پس از آن با کنترل و تحت نظر بودن بیمار، بروز بیماری ناممکن شود. لیزر های امروز دارای مشخصات خاصی هستند که چنین توانایی را دارند.

دیگر مورد افرادی هستند که بر اثر یک اتفاق محیطی یا یک حادثه محیطی و یا انجام درمان های ناصحیح دندان پزشکی مثل روکش های غیراصولی، مثل مواد پر شده در دندان که دارای انسجام یا سازگاری کافی نیستند و... در مناطقی از محیط دهان دچار نوعی التهاب در لثه هستند و این التهاب در واقع دروازه ورودی میکروب های مسئول بیماری های مختلف در لثه است.

در این گونه افراد نیز به شرط تشخیص به موقع و زودرس، تنها به وسیله لیزر های نوین دندان پزشکی می توان بیماری را در همان قدم های اول متوقف و از پیشرفت آن جلوگیری کرد.

جهت مشاوره با دکتر وحید عارفی جراح و متخصص بیماری های لثه با شماره های زیر تماس حاصل نمایید.

جهت مشاوره با دکتر وحید عارفی تماس بگیرید.

02122894246

02122894247

از لحاظ تکنولوژیک، لیزر های جدید مجهز به تیپ های به خصوصی هستند که در تمامی منافذ لثه و مجرا های مختلف محیط دهان ورود می کنند و تا عمق 14 تا 15 میلیمتر میدان عمل آنهاست و در آن نواحی با تابش نور لیزر اتفاقات بسیار مفیدی برای محیط بافتی حادث می شود. لیزر ها بهترین استریل کننده ها هستند.

در واقع با تابش نور لیزر به شرطی که از لحاظ مود و اندازه، تنظیم شده باشد و شخص انجام دهنده آن دارای تجربه کافی در زمینه های مختلف باشد، با تابش این نور در منطقه، ابتدا محیط از آلودگی میکروبی تا مقدار بسیار زیادی پاک شده و با برخورد نور لیزر به دیواره های بافتی در مجرا های داخلی، سلول های آسیب دیده از التهاب برطرف شده و محیط، محیطی غیرالتهابی و غیرمیکروبی می شود و این موضوع به الیاف لثه فرصت می دهد تا به طور طبیعی بتوانند به ساختار سخت اطراف خود متصل گشته و دارای انسجامی شوند به عنوان دیواره محافظتی و یا دیواره اطراف ریشه های دندان.

بنابراین در گذشته با روش های سنتی تری مثل جرم گیری ها و پاک سازی های خاص زیر لثه و اطراف ریشه ها از پیشرفت بیماری جلوگیری می شد تا حدی که به هرحال به صورت مکانیکی مقدور بود، اما روش های مکانیکی اصولاً نمی توانند در عمق نفوذ کنند و تنها یک مراحل سطحی را طی می کنند که به همین دلیل هم در افرادی که بیماری لثه در آن ها آغاز شده و در حال ادامه است، روش های مکانیکی قدیم مثل جرم گیری های عمیق یا Deep Scaling یا چنین روش های غیرجراحی معمولاً امروزه هم همچنان در کلیه مناطق مختلف جهان هنوز متخصصان این رشته اگر از راه غیرجراحی استفاده می کنند، این را برای بیمار به صورت یک رژیم مداوم و با فواصل کوتاه مانند هر سه ماه یک بار و به طور کلی حداقل سالی چهار بار بیمار باید تحت این عمل مکانیکی قرار بگیرد تا این پاک سازی ها بتواند بیماری را تا حدودی کند کند.

اما به دلیل اینکه روش های مکانیکی هرگز نمی توانند در عمق نفوذ نموده و عوامل بیماری را ریشه کن کنند، این بیماری دوباره نمود و رشد و ادامه خواهد داشت و هرگز نمی توان از قطع بیماری به طور کامل اطمینان داشت.

بنابراین لیزر ها بسیار روش های آسان، با سرعت و بدون هیچ گونه عوارضی هستند و امروزه اگر اشخاص مداومت در انجام چکاپ ها داشته باشند و در زمان های مشخص مورد معاینه قرار بگیرند، اصولاً درصد بروز بیماری را به مقدار بسیار فاحشی می توان کنترل کرد و از اتفاق یا اتفاق های بدی که ممکن است باعث از دست دادن اندام مختلف در محیط دهان بشود، جلوگیری کرد.

چگونه عمل های ترکیبی عمر ایمپلنت را افزایش می دهند؟

این موضوع مربوط می شود به اینکه چگونه عمل های ترکیبی در ارتباط با ایمپلنت ها، عمر ایمپلنت را افزایش می دهد. عموماً از سال های پیش، ایمپلنت ها جایگزین های بسیار شایسته ای برای دندان های طبیعی بوده و هستند و در حاشیه آن، جهت تبلیغات و جهت اشاعه این عملکرد و یا تشویق افراد برای استفاده از این تکنولوژی، عمل های مختلفی انجام گرفته از نظر آگاهی رسانی و یا پژوهش های مختلف، اما نکته مهمی که در مورد آن زیاد بحث نشده است اینکه آیا ایمپلنت به تن هایی و به عنوان یک عمل واحد می تواند تمامی خصوصیات مثبت جایگزینی را داشته باشد یا خیر؟

جواب تا حدودی به فاکتور های مختلف بستگی دارد. اصولاً از آنجایی که ایمپلنت یک استوانه از جنس تیتانیم در بدنه استخوان هست و در آن محل با استخوان انسجام خواهد داشت تا بتواند تحمل فشار های جویدن و عملکرد دندانی را به اجرا برساند، بنابراین خصوصیات محیطی یک ایمپلنت خیلی خیلی مهم در رابطه با عمر یک ایمپلنت است. اینکه دوام یک ایمپلنت بتواند تضمین شود، بستگی به این عوامل دارد.

در استخوان پایه که ایمپلنت در آن کاشته می شود، باید یک خصوصیاتی وجود داشته باشد. این خصوصیات بیشتر مربوط می شود به جنس و ابعاد استخوان و نسبت آن محل با ناحیه های آناتومیک خاص.

اصولاً هر ایمپلنت بایستی یک حاشیه امنیت استخوانی داشته باشد. این حاشیه امنیت استخوانی تعریف شده که باید حداقل از هر جانب 1.5 میلیمتر باشد و از طرف عرضی یا در بین فواصل ایمپلنت ها یا ایمپلنت و دندان ها هم این فاصله باید رعایت شود.

جنس استخوان باید از جنسی باشد که تشخیص داده می شود می تواند تحمل فشار های آن منطقه را داشته باشد. بنابراین تکنیکی که در هر نوع از استخوان، ایمپلنت کاشته می شود بسیار مهم است که از چه تکنیکی استفاده می شود. نکته بعدی که خیلی مهم است، در رابطه با استخوان هایی است که به دلایل مختلف، یا به دلایل بیماری های شدید دندانی و عفونی که استخوان را از بین برده یا به دلیل طولانی بودن مدت زمان بی دندانی در ناحیه، استخوان ها دچار اتروفی شدید شده اند.

اتروفی به معنای از دست دادن ابعاد اصلی خودشان، این ابعاد می تواند طولی، عرضی و عمقی باشد که معمولاً این تحلیل ها یا کمبود های طولی هست که خیلی شایع است.

برای اینکه در مواردی شخص یا خود توانایی وارد شدن به مراحل درمانی پیوند استخوان در حجم زیاد ندارد و یا زمان کافی برای این عمل نیست، عده ای از پژوهشگران اعتقاد دارند که ایمپلنت های نسبتاً باریک و کوتاه هم می توان استفاده کرد. البته ابعاد ایمپلنت بسیار بسیار مهم است که در تماس با استخوان سنجیده شود.

اصولاً برای اینکه سطح تماس ایمپلنت با استخوان به اندازه مطلوب برسد، اگر عرض استخوان کم است و ناچار به استفاده از ایمپلنت های نسبتاً باریک هستیم، باید سعی کنیم طول ایمپلنت را بیشتر در نظر بگیریم تا بتوانیم سطح تماس را افزایش دهیم؛ و یا اگر استخوان دارای عرض مناسب است، اما برای طول کمبود دارد، بایستی با قطر های بزرگ تر ایمپلنت و اندازه های کوتاه تر عمل کرد.

گاهی در مواردی مثل افرادی که مدت زمان بی دندانی طولانی داشته اند، شاید بیش از 10 سال، استخوان پایه بسیار عرض کمی دارد. در این جور موارد شاید بشود ایمپلنت را در عمق گذاشت و عرض یا قطر کمتری به آن داد، اما نکته مهم این است که چه دندان در طول زمان بسیار طولانی در محل نبوده باشد و یا اینکه در محل یک واقعه بدی مثل یک آبسه بزرگ یا یک جور عفونت منتشر شده به وجود آمده باشد و به دلیل آن، دندان یا دندان های محل از بین رفته باشند، در هر دو صورت اتفاقی که شایع است، پوشش لثه این مناطق است. پوشش لثه عموماً دارای دو بخش اصلی است، لثه آزاد و لثه چسبنده.

به طور عادی در اطراف دندان های سالم، ما لثه چسبنده داریم. لثه چسبنده، لثه ای است که اصولاً دارای کراتین نسبتاً بالاست، رنگ صورتی دارد، یک مقدار زمخت تر است، از جای خودش حرکت نمی کند و کارش بیشتر مقابله با فشار های جویدن و تحمل اضافات مواد غذایی که از کنار دندان بعد از خرد شدن عبور می کنند و بازگرداندن آن ها به دوباره جویدن است و از محل انتهای لثه های چسبنده اطراف دندان ها که به طور طبیعی وجود دارد، لثه ای آغاز می شود که به آن می گوییم لثه آزاد. این لثه اصولاً لثه پرعروقی است، رگ های خونی فراوان دارد، لثه متحرکی است، یعنی با کشش های عضلانی جابه جا می شود و در واقع این لثه بسیار آسیب پذیرتر است.

در مواردی که استخوان به اندازه کافی نیست، اصولاً لثه خصوصیات چسبنده خودش را از دست می دهد و نزدیک می شود به لثه آزاد از نظر طبیعت؛ و لثه آزاد، چون نمی تواند چسبندگی خوبی داشته باشد، اصولاً نمی تواند یک رل سیستم دفاعی و پشتیبانی را اجرا کند.

بنابراین اگر ایمپلنت در چنین محل هایی گذاشته شود، لثه اطراف این ایمپلنت ها معمولاً لثه های آسیب پذیر و نفوذپذیری است. به همین دلیل بعد از مدتی امکان باز شدن این لثه ها و ورود میکروب ها به مناطق زیرلثه ای و نهایتاً به سمت ایمپلنت مربوطه است.

در ارتباط با این جور موارد، حتماً باید ظرف 6 ماه بعد از انجام ایمپلنت و تحویل ایمپلنت و استفاده از ایمپلنت، لثه بیمار در آن منطقه در دیواره ایمپلنت دارای یک چسبندگی نسبتاً قوی تری باشد و توصیه می شود عمل پیوند لثه حتماً در مجاورت ایمپلنت ها انجام پذیرد تا لثه چسبنده ارتقا پیدا نموده و بتواند مقاومت کافی را در کنار ایمپلنت برای فشار های غذایی داشته باشد.

به همین جهت توصیه می شود افرادی که به روش ایمپلنت روی می آورند، حتماً به توصیه های پزشک مربوطه که انجام دهنده عمل است دقت و توجه کنند که عمر ایمپلنت بیشتر شود و این عمل های تکمیلی در نهایت دورنمای بسیار بهتر و روشن تری را برای ایمپلنت ها به وجود می آورد.

کاندید عمل ایمپلنت دندان چه کسانی هستند؟

کاندید عمل کاشت دندان یا ایمپلنت دندان چه کسانی هستند؟ در رابطه با این موضوع ابتدا اشخاص به دسته اصلی در ارتباط با باید ها یا نباید های انجام کاشت دندان قرار می گیرند یا به اصطلاح ایندیکیشن ها و یا کانتراایندیکیشن های انجام کاشت دندان برای یک فرد.

مورد اول گروه سیستمیک یا مسائل کلی جسمانی فرد است که در آن اصولاً وضعیت جسمانی بیمار یا شخص از نظر ساخت و ساز و به اصطلاح متابولیسم بدن بررسی و در طی آزمایشات پاسخ داده می شود. اصولاً افرادی که برای کاشت دندان یا ایمپلنت مناسب نیستند، فقط افرادی هستند که دچار بیماری های خاص به صورت طولانی مدت هستند.

مهم ترین آن ها بیماری دیابت است که در اشخاصی که علی الخصوص دیابت تیپ یک دارند و به صورت موروثی این بیماری به آن ها منتقل شده معمولاً افرادی هستند که به دلیل داشتن شرایط خاص در سیستم جسمانی شان جهت افزایش قند در زمان های مختلف دارای ریسک هستند برای انجام کاشت دندان.

چرا؟ چون در افراد دیابتیک اصولاً مسئله ترمیم و ارتباطات پیوندی در کلاژن ها و فیبر های خاص کلاژنی در بدن که خیلی اثر مهمی دارند و همین طور ساخت سلول های پروجنیتور یا سلول های اصلی ساخت بافت، این افراد ضعیف هستند، به همین دلیل در عمل جوش خوردگی ایمپلنت به استخوان ممکن است افرادی باشند که توانایی چنین چیزی در آن ها نباشد.

دیابتیک های تیپ دو هم که به صورت اکتسابی بیماری قند پیدا نموده اند اگر نتوانند قند را کنترل کنند باز هم شامل ریسک هستند مگر اینکه بتوانند قندشان را در یک حد نصاب مشخص با استفاده از دارو، انسولین، تغذیه یا تمرینات ورزشی و ... ثابت نگه دارند.

مورد دوم بیماری های متابولیک هستند. این ها اصولاً افرادی هستند که به صورت ژنتیک مشکلاتی دارند که متابولیسم بدن به صورت موازنه در آن ها انجام نمی گیرد و این ها هم معمولاً نمی توانند جوابگوی خوبی برای کاشت ایمپلنت باشند.

مورد بعدی افرادی هستند که اصولاً بیماری های خاص استخوانی دارند، نرمی استخوان دارند یا زمینه های عدم ساخت بافت های سخت در اندام شان خوب نیست و طبیعتاً آن ها هم نمی توانند کاندید های خوبی باشند.غیر از این موارد اصولاً اکثریت افراد می توانند ایمپلنت را از لحاظ سیستمیک بدن بپذیرند.

گروه دیگر ربط پیدا می کنند به موضوعات سابجکتیو یا شخصی؛ خود فرد به تن هایی از لحاظ زمینه و عادات. اصولاً عادتی مثل سیگار کشیدن مهم ترین عاملی است که یک شخص را از کاندید خوب کاشت دندان یا ایمپلنت بودن دور می کند و اگر هم در این اشخاص این کار انجام بگیرد، اگر میزان استفاده از دخانیات را نتوانند کنترل و یا متوقف کنند، عمر ایمپلنت ها قطعاً کوتاه خواهد بود.

یک مورد دیگر که خیلی مهم است، مسئله لوکال شخص است.

به طور مثال اگر شخصی می خواهد در ناحیه دندان پیشین خودش که خالی است ایمپلنت کاشت کند، باید شرایط محیطی و یا Local area آماده برای پذیرش ایمپلنت باشد، در غیر این صورت پذیرش ایمپلنت بسیار سخت است. معمولاً برای اینکه در یک استخوان فکی کاشت یک ایمپلنت بتواند پیروز باشد، استخوان باید دارای تراکم مناسب باشد، باید دارای ابعاد مناسب مثل طول، عرض و عمق باشد، نواحی آناتومیکی حیاتی در اطراف آن منطقه نزدیک نباشد، مثل عروق عصبی اصلی، عروق خونی اصلی و یا سینوس های گونه در فک بالا، حفره بینی و یا مناطق آناتومیکی که محدودیت ایجاد می کند. در اغلب موارد امروزه راهکار هست برای ایجاد زمینه یا ساختار مناسب برای کاشت.

بنابراین جای نگرانی نیست اگر شخصی از نظر لوکال اریا یا منطقه عملکرد دارای ضعفی باشد، جای نگرانی نیست که ایشان نمی تواند دسترسی پیدا کند به کاشت دندان و این کار برای او عملی است به شرطی که با یک سری عملیات پیش زمینه و ساختارسازی و یا اینکه در واقع زمینه سازی، آن منطقه مهیا و آماده شود برای اینکه این کار در آن انجام شود.

بنابراین برای این اشخاصی که در مناطق محلی دارای مناسبت های خوبی از نظر کاشت دندان نیستند، به هیچ وجه جای ناامیدی و یأس نیست، به خاطر اینکه عمل های خاصی هست برای زمینه سازی برای اشخاص مختلف در موارد مختلف که می تواند ایجاد شرایطی کند برای این اشخاص.

مورد بسیار مهمی در مورد ایمپلنت که یک شخص را از کاندید ایمپلنت بودن دور می کند، مسئله فرهنگی اجتماعی است. اصولاً اشخاصی که کاندید انجام ایمپلنت هستند و یا کاشت دندان، این اشخاص قبلاً به صورت مشاوره ای مشخص، باید آموزش داده شوند برای توجه و ایجاد زمینه ای برای نگهداری این عامل خارجی در جسم استخوانی شان.

ایمپلنت یک قطعه تایتانیوم خالص است که در بطن استخوان جوش خوردگی پیدا می کند و می تواند مثل یک دندان و یا بهتر، سال های سال در طول عمر برای شخص ایجاد شرایط مناسبی برای جویدن کند منتهی اصولاً ایمپلنت ها خیلی خیلی بیشتر از دندان های طبیعی نیاز به توجه دارند از لحاظ بهداشتی و احتیاط های لازم شان خیلی بیشتر است.

به خاطر اینکه دهان دارای یک ترکیب باکتریایی بسیار بسیار پیچیده و قوی است و باکتری ها فرصت طلب هستند و منتظر زمینه ای هستند تا بتوانند نفوذ به بافت های زنده نموده و در آنجا بتوانند رشد و تکثیر شده و به ساختمان ها و اندام های جسم انسان آسیب بزنند. محیط دهان یکی از محیط هایی است که بسیار بسیار آماده و متمایل است به اینکه باکتری ها را در خودش حفظ کند و این باکتری ها به صورت آماده و زنده آنجا حضور دارند و علی الخصوص در کنار یک دندان کاشته شده بسیار راحت تر می توانند نفوذ کنند.

بنابراین شخص باید از لحاظ فرهنگی، از لحاظ توجه به بهداشت دهانی، کاملاً آماده و مهیا باشد تا عمل کاشت دندان یا ایمپلنت برایش صورت بگیرد. در غیر این صورت عمر این ایمپلنت زیاد طولانی نخواهد بود و به محض نفوذ باکتری های خاص، این انسجام بین استخوان و ایمپلنت را می توانند گسسته نموده و آن را از کار بیندازند.

امروزه بسیار شنیده می شود در جامعه که افراد شنیده اند که شخصی پایه دندانی کاشته و بعد از مدت کوتاهی این پایه شل شده و به اصطلاح Fail شده و کار افتاده و از جای خودش خارج شده و این را یک شکست در درمان می دانند، اما این مختص به اینکه عمل کاشت اجرا شده نیست.

این موضوع در اغلب موارد یا روش انجام شخص اپراتور یا کسی که جراحی می کند و عمل کاشت را انجام می دهد، تکنیک صحیحی به کار نبرده، محیط پاکی به کار نبرده، استریلیتی کافی را نداشته و یا اینکه خود شخص در محیط خصوصی یا Home care خودش نتوانسته توجه ویژه به بهداشتش کند. بنابراین همه این موارد، شخص را از کاندید خوب ایمپلنت بودن دور می کند.

دکتر وحید عارفی

دکتر وحید عارفی جراح و متخصص بیماری های لثه با سابقه 18 سال در رشته ایمپلنت، فوق تخصص لیزر و جراحی های لیزری در دندانپزشکی، عضو AAP آمریکا است. دوره دکترای دندانپزشکی عمومی در سال های 1993-1987 و تخصص در رشته پریودنتولوژی را از سال 1993-1996 گذرانده است و به مدت 2 سال هم در بخش تخصصی بیماری های لثه دانشکده دندانپزشکی دانشگاه تهران مشغول بوده است. وی از اعضای اولیه آکادمی پریودنتولوژی ایران در 15 سال گذشته و همچنین از اعضای آکادمی پریودنتولوژی امریکا است. پس از پیشرفت روش های لیزری در دندانپزشکی عمومی و جراحی های لثه و دیگر مداوا های دهان، فک و صورت بوسیله لیزرتراپی، دوره فلوشیپ لیزر را در آلمان گذرانده است. دوره اولیه جراحی های ایمپلنت را نزد پرفسور برانمارک و هرتل در سال 1372 (1993 میلادی) فراگرفته و بدنبال آن مدارک متعددی در ارتباط با ایمپلنت و جراحی های پیشرفته استخوانی در داخل و خارج از کشور اخذ نموده است.

برای ارتباط مستقیم با دکتر در واتساپ پیغام بگذارید

تماس مستقیم

02122894246 - 02122894247

@drvahidarefi

آدرس:خیابان شریعتی جنب حسینه ارشاد کوچه ارشاد پلاک 3 طبقه 2 واحد 25

dorezamin.com: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور ارزان، تور لحظه آخری، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه

pariha.com: پریها: مجله اخبار، سرگرمی، ورزش، فال، پزشکی، سینما، هنر، گردشگری