اوضاع نگران کننده مارکت موسیقی؛ فالش بخوان و بفروش! - سهندبلاگ

می گردد رفت روی صحنه، فالش خواند، جیغ و دست و هورا گرفت و برگشت. نه کسی صدای منتقدان را می شنود، نه کسی برای بالا رفتن درک مردم از موسیقی کوشش می نماید و نه حتی محتوایی که خواننده به زبان می آورد اندازه دهه های قبلی دارای اهمیت است. تعداد خواننده ها، تعداد موسیقی هایی که روزانه فراوری می شوند و بسیاری موارد دیگر نشان از آن دارند که هر چه فالش ها و فالش خوان ها بیشتر می شوند، این اتفاق بیشتر به یک امر عادی نزدیک می گردد و گویی در نسل تازه خواننده ها، فالش خوانی دیگر پدیده ای مذموم نیست، جهت خود را طی نموده و رفته رفته سلیقه، ذائقه و گوش موسیقایی جامعه را هم تحت تاثیر خود قرار داده است.

فالش چیست؟

حالا این فالش که مدام از آن حرف می زنند اصلا چیست؟ چه اتفاقی می افتد که به یک نفر می گویند فالش خوان؟ لغت فالش ریشه انگلیسی دارد. هنگامی که تعداد نوسان های تثبیت شده برای هرکدام از نت ها که استاندارد های خود را دارند در اجرا و اراده از سوی خواننده به حد خودش نرسد و یا بیشتر باشد می گویند موسیقی به صورت فالش اجرا شده است.

امروزه، اما متخصصان و منتقدان عرصه موسیقی نه تنها خارج از نت خواندن، که درست ادا نکردن لحن و کلام را هم از نشانه های فالش خواندن دانسته و چنین خواننده یا نوازنده ای را فالش خوان و فالش نواز می دانند. خواننده یا نوازنده ای که به راحتی موسیقی، این هنر گوشنواز را تبدیل می نماید به صدایی که یک جای کارش می لنگد.

حالا که بحث فالش است، این را هم بگوییم که واژه ژوست در مقابل فالش واقع شده است و وقتی صدای خواننده منطبق با فرکانس مورد نظر و نت مورد نظر باشد صدای آن فرد را ژوست می گویند. کیفیت و ژوست بودن صدا را گوش های قوی و کارنموده متوجه می شوند. همان چیزی که این روز ها ما کم داریم و آثار موسیقی مان هم در اغلب روز به روز ضعیف ترشان می نمایند؛ گوش قوی و کارنموده که ژوست و فالش را از هم تشخیص دهد.

گلزار و مدیری، گوشه رینگ توییتری ها

این روز ها دوباره فیلم هایی از کنسرت های مهران مدیری و محمدرضا گلزار منتشر شده است. در اینستاگرام و البته بیشتر در توییتر این فیلم ها مورد نقد کابران فضای مجازی هستند. آن ها فیلم ها را با حیرت، تعجب، انتقاد و گاهی با جملاتی طنز مطرح و به این نکته اشاره نموده اند که این افراد چرا با این همه ضعف در اجرا روی صحنه می روند و بلیت های شان هم به فروش می رسد.

آن ها مردم، مسؤولان و خواننده ها و برگزارنمایندگان کنسرت را گرفته اند به باد انتقاد تا این را مطرح نمایند که در عالم موسیقی چه خبر است. سوالی که البته پاسخ دادن به آن هم خیلی ساده است و هم خیلی سخت! یعنی خیلی حرف ها و پشت پرده های ماجرا به صورت غیررسمی بیان می گردد و به این راحتی ها نمی توان برای ارائه شان سندی پیدا کرد و واضح و روشن گفت چه خبر است. اما می گردد به نکات مهمی درباره آنچه اکنون در فضای موسیقی می گذرد، اشاره نمود. اشاراتی که می توانید خودتان حدیث مفصلش را بخوانید از این مجمل!

روند فالش خوانی ها در ایران

حالا که می دانیم فالش خواندن چیست، برویم سراغ ماجرای فالش خوانی در ایران. نه، اول به این یک سوال دیگر که احتمالا برایتان پیش خواهد آمد، بپردازیم و بعد برویم سراغ فالش خوانی های وطنی. حتما از خودتان خواهید پرسید که در اجرا های خارج از ایران هم پیش می آید که کسی فالش بخواند؟ خب. طبیعی است که جوابمان به این سوال مثبت خواهد بود، همه جای جهان خواننده هایی با میزان توانایی متفاوت و مختلفی وجود دارند که برخی فالش بخوانند و برخی هم ژوست. اما آن طورکه منتقدان هم این روز ها می گویند، میزان این فالش خوانی های آن طرف آبی واقعا کم است.

اما در ایران کم که نیست، هیچ... روز به روز بیشتر هم می گردد. اگر بخواهیم به خواننده های ایرانی که ماجرا های فالش خوانی و حاشیه های مشابه این اتفاق را در کارهایشان داشته اند، طی همین یکی دو سال گذشته با فهرست نسبتا بلند بالایی روبه رو خواهیم شد. حمید هیراد، مسعود صابری همان پزشکی که خواننده شد و کم حاشیه نداشت، مهران مدیری و بسیاری چهره های دیگر کنسرت هایی اجرا کردند که پر از فالش خوانی بود.

حتی بودند کسانی که بعد از چند فالش خوانی رفتند سراغ پلی بک که مساله را حل نمایند و البته حل هم نشد! حتی دو سال پیش سیروان خسروی هم که خواننده ای پرطرفدار محسوب می شد و کمتر درگیر چنین حواشی بود با انتقاد از فالش خوانی اش روبه رو شد.

خلاصه که کم و زیاد خواننده های بسیاری با این مساله روبه رو شده اند، اما هر چه زمان گذشته فالش خوانی ها عادی تر شده اند و گویی افرادی که به عنوان خواننده روی صحنه حاضر می شوند، چندان نگران نیستند که اگر فالش بخوانند، چه می گردد. چون می دانند هیچ اتفاقی نمی افتد!

دفتری که فقط مجوز می دهد

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی یک دفتری دارد به نام دفتر موسیقی. دفتری که البته چند سال پیش که هنوز این قدر اوضاع موسیقی زار نبود، محمدرضا درویشی پژوهشگر موسیقی آن را دفترچه می دانست! و معتقد بود این دفتر آن قدر در برابر چیز هایی که جریان های موسیقی را شکل می دهد، سست و کم جان عمل می نماید که نمی تواند دفتر باشد.

حالا گذشته از این ها دفتر موسیقی ناظر تمام آلبوم ها و کنسرت هاست.

حتی تک آهنگ هایی هم که منتشر می شوند از نظر محتوایی از این دفتر مجوز می گیرند. موسیقی، ترانه، نوازندگان و خوانندگان و خلاصه تمام عوامل. این که فلانی خلاف نموده و ممنوع الفعالیت است تا هر مورد دیگری در روند کار خواننده، نوازنده و ... با این دفتر مرتبط است. شورا های مختلفی دارد و همه چیز را تحت کنترل قرار می دهد. گذشته از این که برخی ترانه ها آن قدر سخیفند که مجوز دریافت شان اتفاقی عجیبی است، بالاخره نهادی داریم که همه چیز را در خصوص موسیقی آنالیز می نماید و به آن مجوزی می دهد.

در میان این همه قانون که برای برخی زیادی رعایت می گردد و برای برخی کمتر، آیا نمی گردد قانونی هم باشد برای آنالیز کیفیت کنسرت ها؟ مگر می گردد مرجع قانونی موسیقی در کشور بنشیند و تماشا کند که خوانندگانی روی صحنه می روند و ذائقه مردم را به واسطه شهرت یا هر چیز دیگری در دست می گیرند و فهم ناچیز جامعه ما را از موسیقی تقلیل هم می دهند؟ دفتر موسیقی نباید ناراحت سرمایه ها و پول هایی باشد که برای بی کیفیت ترین اجرا ها در عرصه موسیقی از جیب مردم به جیب فالش خوان ها و کنسرت گذار ها و ... می رود؟

مافیا و ماجرای پولسازی

وقتی از یک دهه پیش حمید حامی خواننده موسیقی پاپ در مصاحبه هایش از مافیای موسیقی حرف می زد، خیلی ها می خندیدند و حرفش را نمی پذیرفتند. هی دنبال رد مافیای می گشتند و خبری نبود، پس حامی را متهم می کردند به این که توهم مافیا گرفته و مدام چیزی را بزرگ می نماید که وجود خارجی ندارد یا کم جان تر از این حرف هاست. اما این ذات مافیاست که آرام و خزنده پیش برود، بعد جان بگیرد و بگردد مافیایی که این عنوان برازنده اش باشد!

حالا، اما همه از همین مافیا حرف می زنند، از حسام الدین سراج گرفته که در مصاحبه با همین روزنامه خودمان مفصل از دست های پنهانی که عالم موسیقی را راهنمایی می نمایند حرف زد تا محمد معتمدی که از سلطان کنسرت و کسانی که کنترل اوضاع موسیقی دست شان است، سخن به میان آورد.

جالب تر آن است که گفته می گردد یک سایت موسیقی روزی 50 میلیون تومان از فروش بلیت درآمد دارد. حالا شما این 50 میلیون را ضرب در 30 روز ماه کنید. یک میلیارد و 500 میلیون تومان درآمد برای فروش بلیت کنسرت، یعنی درآمدی خالص، بی دردسر و بی زحمت. حالا اگر قرار باشد فروشنده بلیت بنشیند به این فکر کند که خواننده فلان کنسرت فالش یا بی کیفیت می خواند 50 میلیون تومانش تامین نمی گردد که! اصلا به او چه مربوط؟ مگر این سایت متولی امورات موسیقی و قانونگذار است؟ جایی دیگر مجوز می دهد و سایت هم بلیت می فروشد.

اما خب... سایت، کنسرت گذار و همه افراد این چرخه حتما سودی می برند که هر طور شده پای کارشان ایستاده اند. حتما آن قدری پول در میان هست که صدای هیچ منتقد و هنرمند جدی عرصه موسیقی شنیده نمی گردد.

dorezamin.com: دور زمین: سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده!