دست خدا در اعماق فضا ، عکس - سهندبلاگ

به گزارش خبرگزاری خبرنگاران ، دست خدا در واقع گلبولی دنباله دار است که رسما با نام CG 4 شناخته می گردد. این گلبول در فاصله حدود 1300 سال نوری از زمین در کهکشان خودمان، راه شیری قرار گرفته است و در صورت فلکی کشتی دم دیده می گردد. این گلبول ها، زیرشاخه ای پنهان کاری از گلوب های باک هستند و به سختی می توان آن ها را آشکار کرد. گلبول باک، ابرهای چگال و ایزوله ای از گاز و غبار هستند که با مواد یونیزه داغ، احاطه شده اند.

گلبول های دنباله دار بر خلاف نامشان، هیچ ربطی به دنباله دارها ندارند. این نام در واقع از این واقعیت ناشی می گردد که این سحابی ها به خاطر راندن مواد از خود و شکل دهی دنباله ای بلند، به شکل دنباله دارها درآمده اند.

دست خدا، کره دنباله داری که با دوربین DECam دیده شد.

خوشه های باک تا اواسط دهه 1970 (1350) کشف نشده بودند، زیرا ساختارهای بسیار کم نوری هستند و دنباله هایشان با غبار ستاره ای پوشیده شده اند که مانع از عبور نور می گردد. آنچه دنباله دار را شکل داده ، تا حدودی مرموز به جای مانده است و دلیل ساختار آن ها هنوز به طور قطعی معین نشده است. دانشمندان فرض می نمایند که آن ها می توانند به وسیله بادهای ستاره ای که از ستارگان داغ و پرجرم اطراف یا ابرنواخترهایی که هنگام مرگ این ستاره ها رخ می دهند، ایجاد شده باشند.

دم متمایز CG 4، پیچک کم نوری از گاز و غبار به طول 8 سال نوری است که نوک آن 1.5 سال نوری طول دارد. این ویژگی خیره نماینده در تصاویر DECam قابل مشاهده است، ابزاری که نام کامل آن دوربین انرژی تاریک است و روی تلسکوپ 4 متری ویکتور ام. بلانکو در رصدخانه اینترامریکن سرو تولولو واقع در ارتفاع 2200 متری شیلی نصب شده است. تصاویری مانند این ممکن است در نهایت به کشف رمز و راز شکل گیری گلبول ها و سحابی های باک یاری کند.

برای مشاهده از درون غبار، DECam به فیلتر هیدروژن آلفا مجهز شده است که به آن اجازه می دهد تا از هیدروژن یونیزه شده تصویربرداری کند. در تصویر دست خدا، این ماده به صورت درخشش سرخ رنگ درون CG4، پنجه ها و مرز لبه ها دیده می گردد. هیدروژن یونیزه و درخشش آن زمانی ایجاد می گردد که این عنصر با تشعشعات شدید ستارگان مجاور بمباران می گردد، الکترون ها را از دست می دهد و گاز را یونیزه می نماید.

به نظر می رسد که چنگک خرچنگ وار CG 4 در تصویر، در حال رسیدن به کهکشان مارپیچی ESO 257-19 (PGC 21338) است که از نگاه ما زمینی ها از لبه دیده می گردد. شاید تصور کنید که این کهکشان به زودی در دست خدا یا پنجه کیهانی گرفتار خواهد شد، اما با فاصله 100 میلیون سال نوری از CG4، این کهکشان از هر آسیبی در امان است.

منبع: space

54227