گزارش شکست کجاست؟ - سهندبلاگ

به گزارش خبرنگاران، دنیای اقتصاد نوشت: بهمن ماه در حالی به انتها می رسد که تیم ملی در آغازین روزهای این ماه با قبول شکست برابر ژاپن در مرحله نیمه نهایی از گردونه جام ملت های آسیا خارج شد و به این ترتیب حسرت قهرمانی ما در این رقابت ها پابرجا باقی ماند؛ حسرتی که حالا می رود به نیم قرن نزدیک گردد. به این ترتیب چیزی حدود یک ماه است که تیم ملی ایران با شکست از جام ملت های آسیا بیرون آمده و همکاری کارلوس کی روش هم با فدراسیون سرانجام یافته است اما نه تنها خبری امیدوارنماینده و روشن در خصوص آینده این تیم مخابره نمی گردد، بلکه حتی یک جمع بندی چهار خطی هم در خصوص دلایل ناکامی تیم کشورمان ارائه نشده است. پیش تر رسم بود در زمان شکست تیم ملی، کمیته ای موسوم به آنالیز علل ناکامی تشکیل می شد؛ کمیته ای ناکارآمد که معمولا شامل پیشکسوتان و منتقدان بود و آن قدر به طور بی حاصل تکرار شد که کلا بساطش را از ورزش ایران برچیدند. طبیعی است که انتظار نداشتیم بعد از جام ملت ها چنین کمیته ای تشکیل گردد، اما کف توقعات و البته استحقاق جامعه میلیونی مخاطبان فوتبال در ایران این بود که فدراسیون در خصوص چرایی وقوع این ناکامی شرح بدهد و افکار عمومی را روشن کند؛ اتفاقی که هرگز رخ نداد.

فنی یا فرهنگی؟ مساله این است

بعد از باخت سنگین و غیرمنتظره تیم ملی کشورمان برابر ژاپن که بی شک نمی توانست یک حادثه باشد، هر کدام از کارشناسان و روزنامه نگاران از دیدگاه خودشان این موضوع را نقد کردند که البته بیشتر مطالب جنبه احساسی داشت. به طور مثال عمده نگاه ها به صحنه گل اول ژاپن دوخته شده بود و بسیاری کوشیدند مساله جمع شدن پنج بازیکن ایرانی دور داور و دویدن بازیکن ژاپنی به سمت توپ را به ریشه های فرهنگی و اجتماعی موجود در کشورمان ارجاع بدهند، اما چنین نگاه هایی بیش از حد شعارزده و احساسی بود و بیشتر به درد همان شبکه های اجتماعی می خورد. چه این که بعدتر تصاویری منتشر شد که نشان می داد مثلا منچسترسیتی انگلستان هم اخیرا چنین گلی به برنلی زده است. نمی گردد خوابیدن بازیکنان تیم ملی روی خط دروازه در بازی با اسپانیا را به همت و غیرت داخل تیم ربط داد و این طور سهل انگاری در دیدار با ژاپن را صرفا مرتبط با فرهنگ بومی ایرانیان دانست.

به ویژه از این جهت که تنها این گل سرنوشت بازی را روشن نکرد و ما دو گل دیگر هم خوردیم. در این شرایط انتظار می رفت حداقل خود فدراسیون به عنوان نهاد متولی اداره فوتبال دست به کار گردد و با نگاهی عمیق تر به گذشته، مسائل را برای آینده ای بهتر از پیش رو بردارد اما تا کنون هیچ نشانه ای از این عزم در خیابان سئول دیده نشده است. مدیران فدراسیون ظاهرا همه چیز را به گذر زمان سپرده اند تا به لطف افزایش حساسیت مسابقات باشگاهی، مردم به تدریج اتفاق رخ داده برای تیم ملی را از یاد ببرند اما آیا این رویه به سود فوتبال ایران است؟ مسابقات اخیر در امارات، سومین جام ملت های برگزار شده در دوران زوج تاج - کفاشیان در فدراسیون فوتبال است و به نوعی مسئولیت 16 سال از حسرت 37 ساله تیم ملی در کسب عنوان قهرمانی آسیا مربوط به همین گروه مدیریتی است اما انگار قرار نیست آقایان از گذشته درس بگیرند.

بردها و باخت ها از آسمان نمی آیند

اگر از قهرمانی قطر داستان ها می سازیم و به درستی آن را مربوط به یک پروسه 12 ساله به شمار می آوریم، ریشه های شکست خودمان را هم باید آنالیز کنیم. نه باخت ها از آسمان می آیند و نه بردها. به عنوان مثال بعضی عقیده دارند اتفاقی که برای تیم ملی در بازی با ژاپن رخ داد بیشتر به خاطر فقدان تجربه دریافت گل اول توسط ملی پوشان بود. به این معنا که ما اگر می توانستیم مسابقات تدارکاتی بزرگ تر داشته باشیم و بازیکنان مان چند بار در شرایط دریافت گل قرار می دریافتد، می توانستند در بازی با ژاپن هم روی اعصاب شان مسلط باشند و کار را جبران نمایند. این یک فرضیه است که فدراسیون فوتبال باید در خصوص میزان صحتش تحقیق کند. اگر واقعا این گزاره درست باشد، ضروری است در دوران سرمربی بعدی این نقیصه به هر قیمتی رفع گردد. با این مدل فرافکنی کردن ها و پیش کشیدن بحث فرهنگ بومی و... نمی توان دورنمای روشنی برای انتها حسرت آقایی در آسیا متصور بود.

بدون پلن برای آینده

نکته آزاردهنده بعدی این است که ظاهرا فدراسیون فوتبال هیچ برنامه روشنی هم برای آینده تیم ملی ندارد. تنها واکنش رسمی به این مساله از سوی مازیار ناظمی، مسئول روابط عمومی وزارت ورزش رخ داد که حرف از حضور احتمالی مورینیو، زیدان و کلینزمن در ایران زد! جالب این که این سه مربی هیچ ربطی به هم ندارند، سبک و تفکر فوتبالی و حتی اجتماعی شان به شدت از هم دور است و قرار دریافت شان در یک سبد غیر ممکن به نظر می رسد. گذشته از این، اساسا روشن نیست جذب سرمربی برای تیم ملی فوتبال به وزارت ورزش چه ارتباطی دارد؟ بسیاری بر این باورند که اگر در دوران کی روش کج روی هایی رخ داد، تمام ماجرا از روزی استارت خورد که او قرارداد اولش را به جای فدراسیون، در دفتر وزیر بست و فهمید قدرت اصلی دست کیست. حالا چرا قصد تکرار همان تجربه - یا حتی کاریکاتوری از آن - را داریم؟ نکته دیگر این که باید روشن گردد تیم ملی ما نام بزرگ می خواهد یا کار بزرگ؟ اگر دوستان فقط به دنبال این باشند که یک مربی اسمی را بدون توجه به کارنامه سال های اخیر او، میزان انگیزه و البته شرایط تطابق پذیری اش با جامعه میزبان به ایران بکشانند، شکستی بزرگ در راه خواهد بود؛ همان طور که بار تراکتورسازی با توشاک به مقصد نرسید. مجموعه اینها، همه آن گزارشی است که فدراسیون باید بدهد و نمی دهد.

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا